Korytarz życia

Od tygodnia moja cała przestrzeń życiowa ogranicza się do ciasnej sali i tego korytarza. Mamy zakaz wychodzenia poza oddział oraz zakaz jakichkolwiek odwiedzin, bo rodzina może przynieść COVID na oddział (no chyba że rodzina pracuje w Glovo lub KFC – wtedy może swobodnie poruszać się po oddziale z maseczkami na brodach, bo dostawców żarcia widocznie wirus się nie ima).

Korytarz… To jedyny kawałek miejsca, w którym można rozprostować nogi. Nie mamy żadnej świetlicy, więc albo się leży w wyrku, albo drepcze po tym korytarzu w prawo i w lewo.

Więc sobie tak dreptam robiąc dziennie około 10 000 – 12 000 kroków. I tak już siódmy dzień…

Kilka ciekawostek:

• długość korytarza wynosi 71 kroków, więc przemierzam go jakieś 150-170 razy dziennie,
• do tej pory przeszedłem się tym korytarzem około 1000 razy,
• na korytarzu jest 1570 płytek,
• na suficie jest 13 lamp, z czego działających jest 9,
• na ścianach naliczyłem 29 elektrycznych puszek podtynkowych (ale jeszcze słabo widzę, więc mogłem jakieś przeoczyć),
• we wszystkich wózkach inwalidzkich stojących na korytarzu koła mają po 28 szprych,
• wg manometrów w skrzynce na ścianie ciśnienie wszystkich gazów medycznych jest prawidłowe,
• na korytarzu są trzy gaśnice przeciwpożarowe. Wszystkie mają aktualne przeglądy.

To chodzenie jest cholernie nudne, ale… Jakkolwiek by to nie zabrzmiało, nie mam już siły leżeć…